Kirmizi Duvarli Bina

    Duvarlar hala kirmizi. Sargi bezi orta yerde. Los, izbe, ara sokakta terk edilmis ve yikilmayi bekleyen o binanin bodrum katinda olmus her sey. Tüm aletler acele ile cantaya yerlestirilmis belli ki. Duvarda asili duran tablo yerinden oynamis. Bogusma sirasinda su bardagi yere düsmüs ama kirilmamis. Bugüne kadar kazanilan tüm haklar ölmüs. Yasam hakki nefes alip vermeye devam ediyor. Iyi yasam, saglikli yasam, insan gibi yasam degil. Yasayan tek sey yasama hakki. Salt yasam. Bagirma sesi duymus komsular. Polisi aradiklarinda suc teskil eden olayin bitiminden yaklasik bir saat kadar gecmis. Polisler vardiklarinda boyunda morarma baslamis. Boynuna uzun süre baski uygulanarak nefes alinmasi zorlastirilmis belli ki. Tirnaklari cekilmis. Ölmesin diye su verilmis. Yasamasi istenmis. Hayir. Nefes almasi istenmis. Hayir. Az nefes alinmasi istenmis. Cigerlere hava gidecek kadar. Ölmeyecek kadar. Ama yasamayacak kadar da. Duvardaki tablolara da kan sicramis. Silinmeye calisilmis ama boyasini sökmüs. Az isikli imis on dokuz metrekare olan suc mahali. Mum yakilmis ancak bitmis bir süre sonra. Ölümden sonra bitmesi planlanmis ama direnc gösterilince mum önce bitmis belli ki. Iki ayri sandalye. Koyu ahsap ve el islemeleri olan o güzel sandalye... Tüm haklarin üstünde öldügü, kana bulanmis o koyu ahsap ve el islemeleri olan o güzel sandalye... Koku hala cikmamis. Iceride nefes alip verdikce o anlari sana yasatan o koku aynen duruyormus. Fakat binada kimsenin olmadigina emin olduklari o sirada üst katlardan sesler duyulmus. Tek ses zannedilince insanligin soyu nasilsa devam edemez diye binanin kapisi zincirlenerek cikilmak istenmis. Olayi degistiren sey ise gelen ikinci ses, ücüncü ses olmus. Üst katlardan asagiya, olay yerindekilere bagirmalar devam etmis: "Gidin buradan!" Sokaktan gecenler bu gizem dolu olayi arastirmaya gelenlere neden bagirildigini anlamamislar. Üst kattakileri deli zannedip ayiplayarak yollarina devam etmisler. 

    O gün yollarina devam edenler bugün ayni binanin bodrumunda rehin tutuluyormus. 

    Duvarlar hala kirmizi. Mum bitik. Tablo yerde. Tüm aletler pasli. Su bardagi düsüp kirilmis. Üst katta hayatta kalanlar o gün yoldan gecenlerin artik kendilerini anlayacaklarini düsündükleri sirada rehinelerden biri örümcek agi baglamis tavana dogru bakip, susuzluktan sesinin cikmadigini bildigi halde son nefesini icine cekerek üst kattakilere seslenmeye calismis: "Bagirmayin ki bizi biraksinlar!"

    Duvarlar kirmiziymis. Bina varken.